podobny strzaskanej kolumnie. Flo była złota, ruda, bosa, miękka i gładkonoga. Dopiero,kiedyśmy wjechali w pia- chy,zacząłem się z wolna pogrążać w niebiańskie rozkosze snu. Nie słyszał nawet, kiedy śpiew się skończył ani że drzwi skrzypnęły. – Bo się mgły rozstąpiły i krzyże na kościołach w jakowymś mieście widać. –szepnęła wychylając się z okna i ogarniając wzrokiem wszystko:lasy, wsie,wzgórza,moczary i znów to samo,przemykały się niby cienie fantastyczne –a ona pa- trzała czując,że ją jednocześnie porywa jakaś siła ogromna,że jest już na łasce i niełasce ja- kiejś mocy wielkiej,co ją wyrwała z gniazda i niesie w nieznane światy,ku nieznanym prze- znaczeniom. Mandatariusz musiał ex officio [60] mieć w fizjonomii swej coś z obleśności lokaja, a uroczystości kapłana Temidy [61]. – On już o wszystkim pomyślał i mój młody, biały brat może być o wszystko spokojny. Bose nogi krwią znaczyły kamienie. Widząc, że zbliża się jego dobra pani, jął skakać z pręta na pręt i kołysać się w ruchomej huśtawce. Jakim ci ludzie mówią dziwnym językiem! rozszalałej w męce pracy fabryki. Kurtyna ze skrzypem poszła w górę i ukazał się rozczochrany chłopak,bosy i w koszuli,i wziął się do zamiatania świątyni sztuki. Mądra przemowa jego jak jutrzenka przedstawiała wyraz doskonałej, dziecięcej prawie młodzieńczości jej twarzy jakby tego nie stało. Pan kazał, iść trzeba - przecież o Berlińską ulicę dopyta się z łatwością, a raz na ulicy, może i pomieszkanie matki pani znajdzie. Natężenie ruchów migracyjnych na terenie poszczególnych powiatów województwa były ściśle uzależnione od tempa rozwoju życia kulturalnego. Pewnego razu, gdy wojska bolszewickie minęły już spalone miasteczka i docierały niemal do przedmieść Warszawy, a całe to miasto było w ruchu, w biegu, w skoku, w jakimś locie wszystkich na wszystkie strony - gdy dudniało, jak bęben, od automobilów ciężarowych, od przeciągającej artylerii, dźwięczało od kroku wojsk maszerujących w rozmaite strony, Cezary po mustrze wszedł do kawiarni mieszczącej się w ogrodzie, ażeby napić się szklankę wody sodowej. Bez ustanku myślę, że te panie mieszkają już w Płoszowie i że pozostaną tam dopóty, dopóki potrwa podróż Kromickiego, to jest Bóg wie jak długo. Musisz walczyć i musisz. Kanclerz, ujrzawszy go, wykrzyknął: – Człecze, co ci jest? – Miałeś zamiar wyjść, kuzynie? Zdawać się mogło, iż szeptem mówiła dlatego, że trudno jej było wydobyć głosu ze wzburzonej piersi lub też że sama lękała się tego, co mówiła. Idzie, wszyscy zazdroszczą, biegą w jego ślady, On by rad ze swą damą wymknąć się z gromady; Czasem staje na miejscu, rękę grzecznie wznosi I żeby mimo przeszli, pokornie ich prosi; Czasem zamyśla zręcznie na bok się uchylić, Odmienia drogę, rad by towarzyszów zmylić, Lecz go szybkimi kroki ścigają natręty I zewsząd obwijają tanecznymi skręty; Więc gniewa się, prawicę na rękojeść składa, Jakby rzekł: "Nie dbam o was, zazdrośnikom biada! Zapytany umilkł z zakłopotaniem. Spoglądał ku okienku na pół trawami zarosłemu i domyślił się, że noc nadchodziła.